Janusz Woliński (1894–1970) – polski historyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. W 1945 r. był jednym z inicjatorów wznowienia czasopisma naukowego „Przegląd Historyczny”, którego redakcją kierował do 1952 r.

W latach 1914-1926 studiował prawo i historię na Uniwersytecie Moskiewskim i Uniwersytecie Warszawskim. Specjalizował się w dziejach Rzeczypospolitej XVII w.; w 1926 r. obronił na UW doktorat na podstawie rozprawy poświęconej polsko-brandenburskim stosunkom politycznym w latach 1674–1675, zaś w 1938 r. habilitował się tamże w oparciu o studium dotyczące polityki Jana III Sobieskiego wobec Ukrainy. Przed wojną był nauczycielem historii w wielu warszawskich gimnazjach, a od 1938 r. zaczął wykładać historię w Instytucie Historycznym UW. Jednocześnie w latach 1931–1939 był kierownikiem departamentu Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

W czasie okupacji hitlerowskiej Janusz Woliński był bibliotekarzem w Bibliotece Kraińskich w Warszawie. W tym też czasie aktywnie uczestniczył w tajnym nauczaniu. Od 1945 r. związał się na stałe z Uniwersytetem Warszawskim, gdzie w dwa lata później otrzymał nominacje na profesora nadzwyczajnego, a w 1958 r. został mianowany profesorem zwyczajnym. Przez wiele lat kierował uniwersytecką Katedrą Historii Nowożytnej; był tez promotorem 120 magistrów historii i 20 doktorów nauk humanistycznych. Wybitny naukowiec, autor ponad 30 monografii historycznych i wydawnictw źródłowych, był jednocześnie cenionym popularyzatorem dziejów dawnej Rzeczypospolitej. Odznaczony wieloma orderami polskimi i zagranicznymi (m.in. dwukrotnie Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski) zmarł w Warszawie w 1970 r.